Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΠΕΥΚΟΥ

Χριστός Ανέστη (αντί καλησπέρας) σε όλους
Με αφορμή μία συζήτηση με τον συμμαθητή από τη ΣΣΕ και φίλο Παναγιώτη Μανουσάκη, κατά τη διάρκεια της χθεσινής προπόνησης στα 10χλμ, θα ξεφύγω λίγο από τα τετριμμένα (θέματα) της ιστοσελίδος και θα σας πάω πολλά χρόνια πίσω.
Θα επιστρέψω, με τη βοήθεια της μνήμης αλλά και της νοσταλγίας συνάμα, στα σχολικά μου χρόνια και θα επαναφέρω προς φρεσκάρισμα και της δικής σας μνήμης (των παλαιοτέρων από εσάς) ένα σπουδαίο ποίημα.
Η σπουδαιότητά ξεπερνά τα όρια της λογοτεχνίας (είναι αναμφισβήτητα ένα λογοτεχνικό κόσμημα) και παρότι είναι γραμμένο περίπου έναν αιώνα πριν (ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου που το έγραψε έζησε από το 1877 έως το 1940), εισέρχεται δε στα όρια της οικολογίας, που εκείνη την εποχή πιθανόν να μην υπήρχε καν σαν επιστημονικός όρος.
Το τραγικό δε τέλος του ποιήματος δίνει την απάντηση σε όλους εκείνους τους "εκσυγχρονιστές" που υποστηρίζουν ότι τα βιβλία της εποχής εκείνης τα παρουσίαζαν όλα όμορφα και τους έλειπε ο ρεαλισμός.
Μπορεί σήμερα, όλοι ανεξαιρέτως οι υπεύθυνοι για την παιδεία, να κόπτονται για την οικολογία και το πώς να δημιουργήσουν οικολογική συνείδηση στα νέα παιδιά, αλλά ελάχιστα καταφέρνουν. Μπορεί ο ΣΚΑΙ κάθε Κυριακή να οργανώνει δενδροφυτεύσεις, αλλά οι περισσότεροι να τρέχουν σ' αυτές χωρίς να ξέρουν την αξία αυτού που κάνουν, η ακόμα χειρότερα γιατί είναι "in" να συμμετέχουν σε τέτοιες δράσεις...
Μπορεί τέλος η εκπαίδευσή μας να γίνεται σήμερα με τα τελειότερα μέσα όπως: Η/Υ, διαδραστικούς πίνακες, σύγχρονα βιβλία  και μεθόδους, όμως πριν 40 περίπου χρόνια οι τότε υπεύθυνοι για την παιδεία είχαν πραγματικό όραμα, και με ανάλογες επιλογές, όπως αυτό το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, το πετύχαιναν.
Στο Ανθολόγιο της ΣΤ΄ Δημοτικού εκείνης της εποχής υπάρχουν υπέροχα ποιήματα και κείμενα, γραμμένα από σπουδαίους ποιητές και λογοτέχνες όπως οι Ιωάννης Πολέμης, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Γεώργιος Δροσίνης, Στρατής Μυριβήλης, Τέλλος Άγρας, Αργύρης Εφταλιώτης κ.α καθώς και κείμενα ανωνύμων συγγραφέων που χάνονται στα βάθη της παράδοσης. Ήταν δε χωρισμένα σε ενότητες όπως, "για την πατρίδα" , "για τη φύση" , "για την οικογένεια" , "για τη θρησκεία" , ενότητες που σήμερα εκλείπουν από τα βιβλία που διδάσκονται τα παιδιά μας.

Το σίγουρο είναι ότι γίναμε πιο "μοντέρνοι" , "πιο in" , "πιο Ευρωπαίοι" αν θέλετε.

Το ερώτημα όμως που θα θέσω πριν την παράθεση του σπουδαίου ποιήματος, που προανέφερα και που σ' εμένα τουλάχιστον σημάδεψε ολόκληρη τη ζωή, είναι: 

"γίναμε καλύτεροι άνθρωποι;" , 
"γίναμε πιο μορφωμένοι;"

Η απάντηση και τα συμπεράσματα δικά σας.

Υ.Γ: Τα σχόλιά μου για την ομορφιά του πολυτονικού συστήματος με το οποίο ήταν γραμμένο είναι περιττά και θα τα παραλείψω διότι αντικειμενικά δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούν όλοι για τη χρησιμότητά του.